دنبال قبر یه آدم معروف می گشت. یه آدمی که خیلی معروف بود و مردم شهر با لقب کریم میشناختنش. این همه راه اومده بود می خواست قبرش ببینه. خوب یه آدم معروف باید قبرش جای آبادی باشه.
اما اونجا هرچی می گشت بجز خاک و چند تا قبر خراب که از اطراف بعضیاشون معلومه یه موقعی اینجا بنایی یا یادبودی ،حرمی چیزی بوده، چیزی نمی دید.
آفتاب تند اونجا چشماش میزد و اون که چشماش به این تیغ آفتاب عادت نداشت، دستاش سایه بون چشماش کرده بود و چشماش از آفتاب یکی دو دقیقه یک بار می دزدید.
هرچی گشت از میون این قبرای خراب نشونیی پیدا نکرد که ببرتش سر قبر کریم. کریمی که حالا آوازش از شهر گذشته بود و تو دنیا پیچیده بود.
اما چشم که چرخوند دید چند نفر مثل خودش ایرانی نزدیک قبرستان ایستادن و انگار تو چشماشون یه دنیا بغض و اشکه.
دلش زد به دریا و رفت جلو تا بلکه از اینا بتونه آدرس قبر کریم بگیره. میون اون خاکها که چیزی پیدا نکرده بود.
_آقا سلام ،ببخشید میتونم یه سوال بپرسم؟
با صدای لرزون از بغض گریه اون آقا به زحمت جواب داد:سلام،بفرمائید.
_آقا من دنبال قبر یه آقائیم که اسمش حسن بن علی و معروفه به کریم. می گن اینجاست ولی پیدا نمی کنم. میتونید راهنماییم کنید.
مرد که انگار بغض شیشه ایش منتظر یه تلنگر بود تا خورد بشه صورتش خیس اشک شد و هق هق گریش آروم به صدا در اومد و با دست لرزون از گریه یه قبر خراب کنار یه دیوار خراب بهش نشون داد.
تا قبر دید انگار، انگار، انگار ... خدایا!!!
حتی نوادگان تو صاحب حرم شدند...
سلام بر ائمه بقیع و مادر بی حرمشان (ع)
